Nick

En toen moest je een uitkering aanvragen. Nou, je zei dat dat emotioneel wel veel met je deed. Wat deed dat emotioneel met je? Wat voor gedachten gingen er door je hoofd toen je dat moest aanvragen?

Nou ja, dat als je zoveel jaar gewerkt hebt en je moet dan uiteindelijk een werkeloosheidsuitkering aanvragen, ja, gevoelsmatig betekent dat wel wat ja. 

Zoals? Wat gebeurde er toen?

Nou eigenlijk het gevoel dat je al die jaren voor jezelf hebt gezorgd qua salaris en alles, en nu sta je eigenlijk aan de kant dat je je hand staat op te houden en dat je er eigenlijk niks voor doet. Dat is eigenlijk gevoelsmatig .. kijk, er zitten twee kanten aan de zaak. Het maakt je emotioneel dat je een uitkering krijgt waar je 'niks' voor doet, anders dan dat je voor een baas werkt, daar ga je elke dag naartoe, maar ook je eigenwaarde. Ik heb wel altijd om me heen geroepen: uitkeringstrekkers, en noem allemaal maar op, dat is een beeld wat ik voor mezelf een beetje opgetuigd heb, en nu hoor je zelf tot die groep, en dat maakt het emotioneel lastig. 

Zelf zat ik heel erg in de knoop met het gevoel van gefaald te zijn en niet kunnen functioneren in de maatschappij. Daar kwam ook best wel wat schaamte bij. Tegelijkertijd ben ik ook super super dankbaar voor dat ze [vrienden en familie] me geholpen hebben wanneer het kon. 

Je blijft hier maar wachten. Want je kan er persoonlijk naartoe gaan maar ik denk niet dat je veel kan doen. Mailen beantwoorden ze niet. Bellen sturen ze je door naar een persoon maar dan zeggen ze: we weten het momenteel niet en we sturen wel een mail als het zo ver is. ik heb gemerkt dat mail beter werkt dan bellen, want ze sturen je telkens weer naar iemand anders en ben je alweer bij 3 mensen geweest voordat je eindelijk bij de correcte komt. En die correcte zegt dan ook nog eens: nee, we weten het nog niet, we sturen je een mail. En dan beginnen de zorgen, dan beginnen de zorgen: word ik uitbetaald? Ik moet betalen aan het einde van de maand. Ik heb huur te betalen, elektriciteit, gas, weet je wel.

Nou wel de spanning van krijg ik het wel, krijg ik het niet, zeg maar. Dat kostte mij wel energie. Ik vond het wel heel spannend, want ik heb ook wel eens aanvragen gedaan bij andere instanties en dan kreeg ik gewoon 0 op mijn request, want: "ja, nee, je hebt er geen recht op want je hebt teveel spaargeld." Dan heb ik zoiets van: dan heb ik gewoon netjes gespaard toen ik nog thuis woonde en ben ik netjes met mijn geld om gegaan en niet alles hiephoi uitgegeven en dan wordt ik nu gestraft omdat ik netjes met m'n geld om gegaan ben. 

Ik denk dat 1 contactpersoon heel erg belangrijk is. Dat je dat vertrouwen, dat mensen vertrouwen kunnen krijgen in een persoon en niet allerlei verschillende mensen krijgen. Die weten ook allemaal niet wat er precies besproken is. Ze kunnen wel iets uitleggen, maar niet precies misschien zoals je het bedoelt. Ik vind het wel belangrijk dat er 1 persoon is waar ze vertrouwen in krijgen en niet allerlei mensen: die vindt dit en die vindt dat en die vindt zus waardoor je weer in de war gaat raken.

Dit zijn al mijn papieren. Het zijn allemaal voor en achterkantjes, het zijn er 12. Ik heb een paar fragmenten kunnen lezen want ik trek dit gewoon niet. Mijn hartslag gaat als een malle omhoog en ik wil het gewoon niet doen. Dus ik weet gewoon echt niet wat erin staat. 

Maar je kan je voorstellen dat je altijd op je tenen loopt van: elk moment kan een brief binnenkomen van: je wordt weer opgeroepen voor een of andere project, dat niet bij je past. Dus die macht blijven ze hebben over jou.

Niet depressief op de manier dat ik aan de medicatie kom, maar je bent wel down. En dan ga je weer in het traject van: je moet op al je dubbeltjes kijken. Je kan niet meer samen met vriendinnen uitgaan elk weekend, niet alsof ik elk weekend uit ga, maar je kan je geld niet zomaar uitgeven. Want het weinige geld dat je hebt overgehouden van je salaris moet je vasthouden want je hebt het niet. En ja, je voelt je dom. Je kan niet meer uitgeven. Je kan niet meer uit eten met een groep. Het wordt echt puur kijken hoe, wat. Het is net alsof je... je past gewoon niet meer in de maatschappij. Je behoort bij een andere groep en dat voelt als armoede.

Ik wil een goed gezin hebben, eerlijk gezegd. Ik wil een gezin en ik zou ook wel een kindje of nog meer kindjes willen hebben, maar dat gaat niet gebeuren zie ik. En ik wil gewoon een vaste baan, een goede baan, mijn eigen huisje, mijn auto, met mijn gezin en mijn kind.

Ja, mevrouw, wanneer gaat dat worden? Ja daar ga ik niet meer aan denken, aan dat soort dingen. Ik ga niet denken. Ik weet niet hoe mijn leven gaat worden. Soms denk ik daar niet meer aan hé, het duurt heel lang, ik denk niet meer aan dit.